XIV ŁÓDZKIE ZADUSZKI STRAŻACKIE - 5.11.2019.

" …..BYLI NA GROBACH BYŁYCH … "

Szanowni Koledzy i Przyjaciele !
W dniu 5 listopada 2019 r. po raz czternasty grupa łódzkich byłych komendantów PSP uczestniczyła w zaduszkach strażackich. Tradycyjnie udział w nich wziął też generał Jarosław Wlazłowski- Łódzki Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej oraz ks. Adam Stańdo - Wojewódzki Kapelan Strażaków. Obecni byli komendanci , a wśród nich st. bryg. Henryk Banasiak - Prezes , z członkami Zarządu Wojewódzkiego Związku Emerytów i Rencistów RP.
Uczestnicy oddali hołd i zapalili znicze przy grobach zasłużonych strażaków , odmówiliśmy wspólną modlitwę za zmarłych. Nawiedziliśmy łódzkie cmentarze przy ulicach : Sopockiej, Rzgowskiej, Lodowej i Ogrodowej - na którym jest "kwatera strażacka" poświęcona pamięci zmarłych strażaków w całym województwie.
Nawiedziliśmy m.in. groby Stanisława Wożniaka, Mariana Gwizdki, Macieja Trębickiego, Jerzego Przybylińskiego, Jerzego Sikorskiego i Włodzimierza Kobzy. Obecni byliśmy przy grobie Alfreda Gromana - współzałożyciela i pierwszego prezesa Łódzkiej Straży Ogniowej Ochotniczej .
Szczególnie ważne było spotkanie przy tablicy pamiątkowej na budynku Komendy Wojewódzkiej PSP , poświęcone pamięci 23 strażaków łódzkich, którzy zginęli w czasie akcji ratowniczo - gaśniczych na terenie miasta.
Tutaj towarzyszyli nam też strażacy Jednostki Ratowniczo Gaśniczej nr 3, którzy oddali też część poległym bohaterom.
Cześć poległym i zmarłym strażakom !
Następnie zostaliśmy zaproszeni na "komendancką" kawę , podczas której gen.. Jarosław Wlazłowski ,zapoznał nas z aktualnymi problemami i działaniami podejmowanymi przez kierownictwo komendy wojewódzkiej oraz powiatowe/miejskie Państwowej Straży Pożarnej.
Jesienna pogoda pozwoliła na retrospektywny spacer , zadumę i skupienie nad mijającym czasem.
Dziękuję osobiście wszystkim uczestnikom za udział w kolejnej edycji naszych strażackich zaduszek.-
Z generalskim pozdrowieniem
Ignacy Ścibiorek .

Śpieszmy się 

ksiądz Jan Twardowski

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

zostaną po nich buty i telefon głuchy

tylko to co nieważne jak krowa się wlecze

najważniejsze tak prędkie że nagle się staje

potem cisza normalna więc całkiem nieznośna

jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy

kiedy myślimy o kimś zostając bez niego.

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna

zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście

przychodzi jednocześnie jak patos i humor

jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej

tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu

jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon

żeby widzieć naprawdę zamykają oczy

chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć

kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze

a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą

i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości

czy pierwsza jest ostatnia czy ostatnia pierwsza.

• « poprz.
• nast. »