Emeryci z rodzinami z woj. opolskiego uczcili 20-lecie ZEiRP RP.

Emeryci wraz z rodzinami województwa opolskiego z okazji Jubileuszu XX- lecia ZEiRP RP wybrali się na pielgrzymkę do Gidel oraz na Jasną Górę zorganizowaną przez Zarząd Koła Nr 11 w Opolu. W pielgrzymce tej wzięło udział 59 osób z czterech naszych kół: Kędzierzyna-Koźla, Prudnika, Opola oraz z koła przy KW PSP w Opolu.

Trzynaście kilometrów od Radomska, nad Wartą, nieco w bok od szosy Piotrków Trybunalski – Częstochowa, leży wieś Gidle. Trochę przypomina ona miasteczko – ma rynek i aż trzy kościoły. Najstarszy z nich to piękny drewniany kościół, niegdyś parafialny. Drugi jest pozostałością po pustelni kartuzów i został wzniesiony w połowie XVIII wieku, dziś pełni funkcję kościoła parafialnego. Wreszcie trzeci, najwspanialszy z nich, to kościół dominikanów pod wezwaniem Wniebowziecia Matki Bożej. Jego budowę rozpoczęto w 1612 roku pod kierunkiem architekta Jana Buszta, konsekrowano zaś w roku 1656. Na tle tej małej miejscowości zadziwia swoją wielkością i bogactwem wyposażenia wnętrza. Jednak największym skarbem tej świątyni, dla którego oprawy została wzniesiona, jest maleńka, zaledwie dziewięcio centymetrowa, kamienna figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem Kiedy i przez kogo została ona wyrzeźbiona, nie wiemy. Jej historia zaczyna się dla nas w 1516 roku. Najstarsza tradycja głosi, że wiosną tego roku, tuż przed pierwszą niedzielą maja, gidelski rolnik Jan Czeczek orał swoje pole w miejscu, gdzie dziś wznosi się klasztorny kościół. Naraz, ku jego zdziwieniu, woły ustały w orce, a nawet padły na kolana. Nic nie pomogły przynaglania ani razy. Wreszcie i mężczyzna zauważył niezwykłą jasną bijącą z ziemi, a wśród tej jasności „obrazek mały głazowy Najświętszej Panny, wielkości na dłoń, na kamieniu wielkim, który był wydrążony na kształt kielicha”. Wieśniak nie potrafił zrozumieć cudownych znaków i potraktował swoje znalezisko jako skarb materialny. Ukrył figurkę w chałupie, na dnie skrzyni z odzieżą. Trzeba było nieszczęścia, aby on i jego rodzina utracili wzrok. Wówczas pobożna kobieta, która pomagała nieszczęśliwym, zainteresowała się cudowną wonią i światłością bijącą ze skrzyni. Opowiedziała o wszystkim gidelskiemu proboszczowi i odtąd rozpoczął się czas publicznej czci oddawanej Maryi w tym wizerunku. Posążek obmyto z prochu ziemi i przeniesiono do kościoła parafialnego. Wodą, która pozostała po obmyciu, Czeczkowie przetarli swe oczy i natychmiast odzyskali wzrok.

Na pamiątkę tego wydarzenia zachował się do dziś zwyczaj „kąpiółki”, to znaczy ceremonialnego obmywania raz w roku figurki w winie. W pełnym ufności i pobożnym przeświadczeniu pątnicy używają wina z tej „kąpiołki” na znak swojej wiary w moc Tej, którą nazywają Uzdrowieniem chorych. Dalsze cudowne znaki sprawiły, że figurkę przeniesiono z kościoła na miejsce jej odnalezienia i umieszczono w kapliczce w formie drewnianego słupa, którą dziś jeszcze można oglądać przy ołtarzu w kaplicy Matki Bożej. Z czasem wzniesiono większą drewnianą kapliczkę. W roku 1615 właścicielka Gidel, Anna z Rosocic Dąbrowska, sprowadziła tu dominikanów, którzy zgodnie z nazwą swego zakonu – Zakon Kaznodziejski – mieli głosić sławę Maryi, strzec miejsca Jej cudownego wizerunku i szerzyć modlitwę różańcową. To właśnie święty Dominik, założyciel tego zakonu, jest twórcą modlitwy różańcowej. Do Polski dominikanie dotarli bardzo wcześnie. W 1216 roku papież Honoriusz III zatwierdził małą grupkę kaznodziejów jako samodzielny zakon, a już w roku 1222 przybyli do Polski pierwsi dominikanie ze świętym Jackiem Odrowążem i błogosławionym Czesławem na czele. Od samego początku, a szczególnie w XVII wieku, kiedy zakon przeżywał nowy okres swego rozwoju, dominikanie byli znani jako gorliwi czciciele Maryi. Nic wiec dziwnego, że to ich wybrano na stróżów tego miejsca. Sława cudownej figurki Matki Bożej zaczęła zataczać coraz szersze kręgi. Dziś jeszcze w różnych odległych stronach Polski ludzie opiewają pieśń o Matce Bożej Gidelskiej. Zanieśli ją ze sobą pielgrzymi, którzy przez wieki – po drodze na Jasną Górę, lub ze szczególnym zamiarem – nawiedzali Gidle.

W ciągu ostatnich dwóch stuleci i aż po dzień dzisiejszy szczególnie liczne są pielgrzymki ze Śląska, rodzinnej ziemi świętego Jacka. Klasztor gidelski, jako jedyny z dominikańskich klasztorów w zaborze rosyjskim, przetrwał lata rozbiorów. Po upadku Powstania Styczniowego i kasacie klasztorów zwieziono tu zakonników, aby dożyli kresu swoich dni. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i odnowie polskiej prowincji dominikanów, wielki czciciel Maryi, o. Konstanty –Ukiewicz, podjął starania o koronacje cudownej figurki, która odbyła się 15 sierpnia 1921 roku.

Matka Boża w Gidlach cieszy sie sławą Uzdrowicielki chorych. Krążą woród wiernych opinie, że Matka Najświętsza z Jasnej Góry jest głównie lekarką dusz (nawrócenia), a z Gidel – lekarką ciał. Zachowało sie bardzo wiele świadectw, pisanych i malowanych na tabliczkach wotywnych wieszanych wokół ołtarza, mówiących o dokonanych dzięki Jej wstawiennictwu cudownych uzdrowieniach.

Następnie przemieściliśmy się do Centralnej Szkoły PSP w Częstochowie, gdzie Z-ca Dowódcy JRG PSP przybliżył nam jaką funkcję pełni szkoła w kraju. Kształci młodych kadetów, którzy po ukończeniu dwuletniego kształcenia otrzymują stopień młodszego aspiranta. Udostępniono nam wejście na garaże, gdzie mogliśmy zapoznać się ze sprzętem jaki obecnie jest na wyposażeniu szkoły. Jest to szkoła, która bezpośrednio podlega dyspozycji Komendantowi Głównemu PSP.

Szkoła jako jedyna w kraju na swoim terenie posiada poligon pożarniczy. Znajduje się na nim 40 stanowisk do ćwiczeń z zakresu ratownictwa chemicznego, technicznego, gaszenia pożarów zewnętrznych i wewnętrznych.

Ćwiczenia praktyczne z poszczególnych przedmiotów odbywają się w laboratoriach przedmiotowych i na poligonie szkolnym. Kształcenie teoretyczne prowadzone jest w 15 salach wykładowych wyposażonych w nowoczesny sprzęt audiowizualny, środki i pomoce dydaktyczne. Wykłady dla słuchaczy odbywają się w auli wyposażonej w nowoczesny sprzęt audiowizualny

i system tłumaczenia symultanicznego. Za zgodą Pana Komendanta skonsumowaliśmy obiad w stołówce i kończąc pobyt w szkole wykonaliśmy pamiątkowe zdjęcie całej grupy.

Ostatnim naszym punktem pielgrzymki było udanie się przed cudowny obraz Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze. Jasna Góra jest jednym z ważniejszych miejsc kultu maryjnego

i od setek lat, najważniejszym centrum pielgrzymkowym w Polsce. Na Jasnej Górze znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, oraz zbiór wielu innych dzieł sztuki, najczęściej sakralnej, stanowiących w większości dary wotywne wiernych. 16 września 1994 roku obiekt został wpisany na listę pomników historii.

W świątyni częstochowskiego klasztoru przechowywana jest szczególna księga, w której poświadczone jest mnóstwo cudów dokonanych przed cudownym obrazem.

Początki istnienia klasztoru sięgają roku 1382, kiedy to książę Władysław Opolczyk sprowadził paulinów z Węgier do dawnego kościoła parafialnego na mocy dekretu książęcego z 9 sierpnia tego samego roku oraz dokonał fundacji klasztoru.

Nazwa Jasna Góra została nadana klasztorowi przez węgierskich paulinów na pamiątkę macierzystego klasztoru św. Wawrzyńca na Jasnej Górze w Budzie. Wzięła się stąd, że klasztor znajduje się na jasnym wapiennym wzgórzu położonym 293 m n.p.m.

Dwa lata później na Jasną Górę sprowadzono z Rusi i obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus który według legendy namalował św. Łukasz ewangelista na desce stołu, na którym jadła rodzina Jezusa.

W niedługim czasie klasztor zyskał rozgłos, zarówno wśród pielgrzymów, jak i wśród grabieżców. W wyniku rozbójniczego najazdu, 14 kwietnia 1430 roku obraz Czarnej Madonny został uszkodzony i ograbiony. Wspomniał o tym Jan Długosz. Prace renowacyjne przeprowadzono w Krakowie w latach 1430-1434. Ponowny wzrost ruchu pielgrzymkowego wymusił trwającą do roku 1644 rozbudowę gotyckiej kaplicy Najświętszej Marii Panny o trójnawowy korpus. Budowa fortyfikacji trwała z przerwami od roku 1620 przez 28 lat.

Szczególnego znaczenia dla Polaków miejsce to nabrało podczas potopu szwedzkiego w roku 1655 oraz 1 kwietnia 1656, gdy Jan II Kazimierz Waza złożył śluby lwowskie. 16 marca 1657 przybył na Jasną Górę i tam modlił się o uratowanie Rzeczypospolitej przed wojskami szwedzkimi i węgierskimi. W tym dniu doszło do skutecznej obrony Krosna przed wojskami Rakoczego. Śluby lwowskie powtórzone zostały 26 sierpnia 1956 w Jasnogórskich Ślubach Narodu Polskiego, napisanych przez Stefana Wyszyńskiego16 maja 1956.

Jasnogórski Obraz od samego początku zasłynął cudami, które nadały rozgłos Maryjnemu Sanktuarium i ściągały tłumnie pielgrzymów z całego kraju i z Europy.

Potwierdzeniem łask otrzymywanych przez wiernych za pośrednictwem Bogarodzicy są rozliczne wota, dynamiczny rozwój samego miejsca kultu i wzrastający ciągle ruch pątniczy.

Należy podkreślić, iż na Jasnej Górze nigdy nie odnotowano żadnych objawień maryjnych, jak to miało miejsce we wszystkich prawie większych sanktuariach świata.

Obraz Matki Bożej Jasnogórskiej zalicza się do ikon określanych nazwą Hodegetria. Określenie to oznacza Tę, która prowadzi. Ikona przedstawia Maryję - Matkę Boga z Dzieciątkiem Jezus, które jest Synem Bożym i Jej Synem. W tym znaczeniu Ikona Jasnogórska jest przekazem wydarzenia biblijnego, które uobecnia, pobudza do refleksji i skłania do modlitwy.

Fenomenem na skalę światową są piesze pielgrzymki, które idą co roku na Jasną Górę w całej Polski na uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (15 sierpnia) i – mniej liczne – na święto Matki Bożej Częstochowskiej (26 sierpnia).

Ponadto z przewodnikiem zwiedziliśmy: Salę Rycerską, Golgotę Jasnogórską gdzie znajdują się obrazy Drogi Krzyżowej namalowane przez słynnego malarza Dudę Gracza, aulę konferencyjną w podziemiach, wystawę poświęconą działalności Solidarności od jej pierwszych dni założenia oraz Muzeum 600-lecia Jasnej Góry.

Tajemnicą i magnesem przyciągającym do Jasnogórskiego Sanktuarium jest Cudowny Obraz Matki Bożej. To właśnie tu przed Obrazem Matki Bożej złożyliśmy wszystkie nasze intencje z jakimi przybyliśmy.

Tekst: kol. M. Kostrzewska

Zdjęcia: kol. Ewald Gołębiewski